Is there anybody?? [open]

Mercury draafde over een open vlakte met haar korte maar sterke beentjes. Mercury was niet bepaald groot en schattig om te zien. Ze vond het heerlijk om op dit plekje te zijn. Een open vlakte, niets of niemand die je stoort, behalve de andere paarden. Je kan er lekker je energie kwijt door lekker te galopperen, dat kan in andere gebieden niet. Het bos bijvoorbeeld. Als je je daar lekker wilt uitleven dan staat er altijd wel een boom in de weg of er is een bocht waardoor je al gauw moet afremmen. Het strand gaat ook niet zo makkelijk. Er zijn daar veel mensen die het nogal raar zouden vinden als er opeens een wild paard voorbij zou stuiven en ze wilde niet gevangen worden. Het leven bij de mens leek haar maar saai. Een beetje rondjes lopen in een miniatuurstrand zonder water of hard werken voor je baas. Er is ook voldoende gras en water en je kon er makkelijk vrienden maken. En daarvoor was ze hier. Ze had aardig weinig vrienden en dat wilde ze maar wat graag uitbreiden. Ze wilde niet meer alleen leven, alleen over de velden galopperen, alleen zien te overleven. Het leven was een stuk leuker als je samen met iemand was en die behoefte had ze nu zeer sterk. Toen ze bij een beekje aankwam stopte ze met draven om wat te drinken. Het water voelde koud aan en het viel als een baksteen haar maag. Ze besloot om niet teveel te drinken. Dat deed ze niet meer sinds ze bijna doodgegaan was. Na gespeeld te hebben had ze veel water in één keer naar binnen geklotst. Daarna had ze verschrikkelijke buikpijn gekregen. Zo erg dat ze het liefste wilde blijven liggen. Maar toen waren de mensen er . De andere paarden renden allemaal weg. ze wilde niet alleen achterblijven dus was ze moeizaam opgestaan en in een sukkelgalopje achter ze aan gegaan. ze zuchtte en hief haar hoofd op toen ze klaar was met drinken. Waarom op andere paarden wachten als je ze ook kon roepen? En toen was er een luid gehinnik te horen, hoog en schril. Een roep voor alle paarden die langs wilde komen. Een roep afkomstig van Mercury.

Botan stapte langzaam over het gras. Zijn neus hing laag bij de grond maar hij at niet van het gras. Op de een of andere manier voelde hij zich somber. Een tijd geleden was hij nog zo vrolijk maar nu leek alle plezier langzaam uit zijn lichaam weggeëbd te zijn. Misschien kwam dat omdat er hier zo weinig gebeurde, er waren zo weinig paarden in het gebied waar Botan een nieuwe schone strat probeerde te maken en er kwám maar niets. Het was leeg, stil. Overal waar hij kwam hoorde hij enkel het fluiten van de wind of het klotsen van water. Maar geen dieren. Het leek alsof er een meteoriet in was geslagen en iedereen van de aardbodem was vervaagd. Maar Botan was niet het typetje dat zomaar zijn kop liet hangen dus hij zei tegen zichzelf dat hij zich niet moest aanstellen en hief zijn hoofd. Plotseling ving hij een doordringende hinnik op. Zijn oren spitsten zich in de richting van het geluid. Hoorde hij dat goed? Was daar een paard dat naar gezelschap zocht?
Zonder te aarzelen zette Botan een enthousiaste galop in richting het geluid. Een lichtbruine merrie kwam in beeld en toen hij dichtbij kwam hield hij in. Op een afstand van een meter of twee van de merrie verwijdert stopte hij en keek Botan haar aan.
'Goedemiddag,' groette Botan beleefd maar van binnen voelde hij vreugde. Er was eindelijk iemand die ook op zoek naar gezelschap was, er was überhaupt iemand! Botan was verder niet bang dat hij misschien een vijandig paard tegen zou komen want Botan stak er meestal met kop en schouders bovenuit. Hij hield niet van vechten maar zijn postuur kwam er perfect voor uit. Hij was gespierd en vooral groot. Hij keek neer op de merrie zoals hij bij veel andere paarden deed maar hij voelde zich niet verheven boven haar. Absoluut niet. Hij respecteerde ieder ander paard.

[Inspiloos ]

Mercury vond het lang duren. ze had de moed al bijna opgegeven tot ze hoeven hoorden die steeds dichterbij kwamen. Haar hoofd schoot omhoog, haar oortjes zochten de herkomst van de hoeven en haar neusgaten stonden opgewonden wijd opengesperd. Een paar seconden later zag ze een zwarte hengst haar kant uit komen. Ze was zo blij eens iemand te zien dat ze er wel op af zou willen galopperen, maar toch deed ze het niet. En waarom niet? Stel je nou eens voor dat het een slecht paard was en je ging er zo vlug op af. Dan zou het slecht eindigen voor haar. Ze bekeek de hengst nauwkeurig maar toch zo dat het niet opviel. Dat zou onbeleefd zijn. Hij zag er op het eerste gezicht niet bepaald angstaanjagend uit. Behalve dan dat hij een stuk groter was dan zijzelf, maar toch was ze niet bang voor hem. "Hallo" beantwoorde ze zijn begroeting. Ze werd al iets rustiger. Ze was altijd al een opgewonden standje geweest en als ze zo druk was moest ze eerst weer even rustig worden anders zouden andere aanwezigen echt gek worden. "Eindelijk gezelschap" zei ze terwijl ze naar hem grijnsde.

(Jullie zitten wel in dezelfde kudde, als je het niet wist .
Ik zeg het maar. )

Caspian sjokte wat rond, opzoek naar gezelschap of zoiets, maar hij dacht vooral na, gewoon over van alles, maar vooral over de tijd dat hij bij mensen woonde: sinds hij zijn wei vriendin was gestorven was hij zich steeds eenzamer gaan voelen bij de mensen waar hij eerst woonde, op een gegeven moment was hij zich er steeds een zamer gaan voelen en was over het hek gesprongen waar door hij met het wilde leven geschijden was, toen hoorde hij een schril gehinnik en in een rustige draf ging hij eropaf. Toen hij eenmaal aan was gekomen bij de plek waar de roep vandaan was gekomen, zag hij twee paarden staan: een lichtbruine merrie en een zwarte hengst, hij draafde rustig op ze af en hinnikte nieuwsgierig: 'Hallo, Ik ben Caspian wie zijn jullie'

Mercury had nog steeds geen antwoord gekregen van de hengst die voor haar stond. Ze vond dit jammer. Had ze eindelijk een mogelijk gezelschapsmaatje gevonden, zei hij niks terug. Ze zuchtte en wende zich een klein beetje van Botan af zodat ze kon laten merken dat ze het niet leuk vond. Maar nu keek ze recht in de ogen van een ander paard dat er aan kwam. Het was een lichtgekleurde hengst, iets donkerder dan zij was, wat steviger gebouwd en wat groter. Maar hij zag er bovenal vriendelijk uit. Ergens was dit een opluchting. Ze zat nou niet bepaald te wachten op een paard dat ruzie zocht. Nouja, eigenlijk kon ze ook niet weten wat dit paard van plan was. Uiterlijk kon natuurlijk niet alles zeggen. Ze liep de hengst een stukje tegemoet en bekeek hem nog eens goed. En toch bleef ze erbij dat hij gewoon niks kwaads in zich kon hebben. 'Hallo, Ik ben Caspian wie zijn jullie' Hoorde hij de hengst zeggen. Niet slecht dus. "Hoi Caspain, ik ben Mercury. Ook opzoek naar gezelschap? Ze keek het paard vriendelijk aan terwijl ze op zijn antwoord wachtte.

Caspian keek naar de merrie en zij draaide opeens haar hoofd om en keek hem recht aan!, Caspian schrok wel even maar hij hoorde dat ze vriendelijk "Hoi Caspain, ik ben Mercury. Ook opzoek naar gezelschap?" zei Caspian besloot dat deze merrie geen kwaad in de zin hatd en antwoorde dus vriendelijk: 'Ja, eigenlijk wel', Hij bekeek de merrie nog eens goed en vroeg: 'Uit welke kudde kom jij?, ik ken je eigenlijk niet.' en Caspian nam een hapje gras en keek haar aan terwijl hij kauwde en wachtte op antwoord

Het was eigenlijk wel een opluchting voor haar dat de hengst voor haar ook gezelschap zocht. Wat als hij dat niet wilde? Dat was ze weer terug bij af en kon ze weer opnieuw opzoek naar een vriend of vriendin. En daar had ze eigenlijk niet zoveel zin in. "Ik kom uit de Thunder-kudde. We kennen elkaar inderdaad nog niet" Ze glimlachte bij deze woorden. Ben je eigenlijk al lang in dit gebied? Ze was hier wel nieuwsgierig naar. zelf was ze er ook nog niet superlang. Hooguit een half jaartje. En in dat half jaartje heeft ze nog geen een ander paard ontmoet. Natuurlijk wel zien rondlopen, maar dat was toch wel wat anders dan met elkaar praten.

"Ik kom uit de Thunder-kudde. We kennen elkaar inderdaad nog niet" atwoorde de merrie, Caspian dacht na en zei: 'o ja, daar heb ik wel eens van gehoord, ik kom uit de Lightning kudde' Zei Caspian hij keek de merrie aan en hoorde haar volgende vraag: "Ben je eigenlijk al lang in dit gebied?" Caspian antwoorde meteen lachend: 'Nee, eigenlijk niet, want vroeger woonde ik bij mensen weet je?, ik had een hele goeie vriendin daar, maar zij ging dood' bij dit laatste stuk lachtte hij niet meer maar moest hij moeite doen om niet in tranen uit te barstten.

Het antwoord op haar tweede vraag verraste haar. Was hij bij mensen geweest? Gelijk wilde ze een heleboel vragen stellen over de mensen. Hoe waren ze? Waren ze gevaarlijk? Hoe reageerden ze? En nog wel meer. Maar Caspain vertelde erbij dat hij daar een vriendin had die was doodgegaan. Ze zag dat hij het er moeilijk mee had. Het verdriet straalde gewoon van hem af. Ze liep naar hem toe en drukte haar neus even heel zachtjes tegen zijn hals aan en liep toen weer terug. Dit was troostend bedoelt. Ze kon niet echt tegen verdrietige paarden. Dan kreeg ze zelf ook altijd een naar gevoel over haar heen.

Caspian kreeg van Mercury wat vragen op zich afgevuurd en daarna drukte ze har neus toostend tegen zijn half aan, Toen begon hij met het beantwoorden van de vragen: 'Ze waren wel aardig, maar er was ook een mini-mens bij en die sloeg me altijd, de grootte mensen deden er niks aan en er was ook nog een mini-mens die wel aardig was. Gevaarlijk, lichteraan ik ben bij ze geboren maar je moet wel oppassen voor een soort slang, een heel lang bruin ding waarmee ze je heel hard kunnen slaan. Hoe reageerden ze waarop?.' En capian vertelde nog meer andere dingen over mensen aan zijn nieuwe vriendin en hij beeindigde zijn verhaal met: 'Maar hier is het veel mooier en fijner' En Caspian dacht aan alle paarden die hij had ontmoet en aan zijn nieuwe vrienden. En jij Mercury wie zijn je ouders?, en hoe is het om in het wild geboren te worden? Zijn de winters koud?' hij vuurde gelijk een reeks vragen op Mercury af en wachtte nieuwsgierig op de antwoorden die hij zou krijgen.

"Tsja, waar zal ik eens beginnen... Eh, ik ben geboren in een kudde die mijn vader leidde. De kudde was goed, en er werden dus ook alleen maar goede paarden aangenomen. Je moest je er altijd voor bewijzen, maar hoe dat weet ik niet. Daar kon ik ook nooit achter komen want dat was één van de dingen die alleen mijn vader wist. Mijn vader heet Spartan en mijn moeder Cayen. Allebei niet al te grote paarden, vandaar dat ik ook niet zo groot ben. Op tweejarige leeftijd vond ik het wel welletjes. Ik wilde mijn eigen leven leiden en ben dus uit de kudde gestapt. Ik kreeg spijt, ik miste de andere paarden, de gezelligheid... Kortom: Ik voelde me eenzaam. Na lang zoeken vond ik mijn oude kudde weer terug in de hoop dat ik er weer in kon. Maar dat had ik beter niet kunnen doen, mijn vader had één vaste regel die gold voor alle paarden, ook voor zijn eigen veulens: Eens eruit gestapt, altijd eruit. Dus ik ging opzoek naar een andere geschikte kudde waarin ik wel geaccepteerd werd. Dit was niet makkelijk, ik heb dus een hele poos alleen in stilte geleefd. Maar toen kwam ik Flame tegen, de kuddeleider van de Thunderkudde. Ik werd toegelaten, en ben daar gelukkig. Dit was wel mijn leventje. Een heel verhaal met weinig inhoud. Ze lachte even. "Hoe is het in jou kudde?" vroeg ze maar om een gespreksonderwerp te hebben.

"Tsja, waar zal ik eens beginnen... Eh, ik ben geboren in een kudde die mijn vader leidde. De kudde was goed, en er werden dus ook alleen maar goede paarden aangenomen. Je moest je er altijd voor bewijzen, maar hoe dat weet ik niet. Daar kon ik ook nooit achter komen want dat was één van de dingen die alleen mijn vader wist. Mijn vader heet Spartan en mijn moeder Cayen. Allebei niet al te grote paarden, vandaar dat ik ook niet zo groot ben. Op tweejarige leeftijd vond ik het wel welletjes. Ik wilde mijn eigen leven leiden en ben dus uit de kudde gestapt. Ik kreeg spijt, ik miste de andere paarden, de gezelligheid... Kortom: Ik voelde me eenzaam. Na lang zoeken vond ik mijn oude kudde weer terug in de hoop dat ik er weer in kon. Maar dat had ik beter niet kunnen doen, mijn vader had één vaste regel die gold voor alle paarden, ook voor zijn eigen veulens: Eens eruit gestapt, altijd eruit. Dus ik ging opzoek naar een andere geschikte kudde waarin ik wel geaccepteerd werd. Dit was niet makkelijk, ik heb dus een hele poos alleen in stilte geleefd. Maar toen kwam ik Flame tegen, de kuddeleider van de Thunderkudde. Ik werd toegelaten, en ben daar gelukkig. Dit was wel mijn leventje. Een heel verhaal met weinig inhoud" vertelde Mercury en ze lachte, Caspian lachte terug en beantwoorde haar vraag: 'In mijn kudde is het, tja hoe zeg je dat nou?, Gezellig, ik kan het erg goed vinden met White en de anderre kudde leden, En je vader klinkt erg streng al zeg ik het' Caspian keek Mercury aan en glimlachte naar haar 'Ik heb wel eens gehoord over iets wat ze wolven noemen en gevaarlijk is, Wat zijn die wolven precies?' En Caspian voelde zich heel dom maar wou het toch weten.

weinig inhoud" vertelde Mercury en ze lachte, Caspian lachte terug en beantwoorde haar vraag: 'In mijn kudde is het, tja hoe zeg je dat nou?, Gezellig, ik kan het erg goed vinden met White en de anderre kudde leden, En je vader klinkt erg streng al zeg ik het' hoorde ze Caspain zeggen. Ze vond dit natuurijk niet echt leuk om te horen, vooral ook omdat haar vader niet echt streng was. "Mijn vader is niet streng hoor. Alleen heel veel paarden wilde in de kudde, en daarom kan je niet zomaar in en uit stappen. Maar hij is echt niet streng, heel lief zelfs. Ik zoek hem nog wel eens op, en mijn moeder dan ook natuurlijk."Verdedigde ze haar vader.

"Mijn vader is niet streng hoor. Alleen heel veel paarden wilde in de kudde, en daarom kan je niet zomaar in en uit stappen. Maar hij is echt niet streng, heel lief zelfs. Ik zoek hem nog wel eens op, en mijn moeder dan ook natuurlijk." zei Mercury en Caspian antwoorde verontschuldigend: Sorry, maar je vader heeft wel gelijk: als iedereen telkens in en uit de kudde zou stappen zou het een rotzooitje worden' en Caspian keek Mercury aan en hoopte dat ze niet meer boos op hem zou zijn. Caspian ademde de lucht in, het rook hier naar vrijheid en dus dtelde hij aan Mercury voor: 'Ik heb wel zin om een eindje te gaan draven, heb je zin om mee te gaan?' En hij keek haar vriendelijk aan en wachttte op antwoord

Toen ze de woorden van Caspian daarna jhoorde was het gelijk vergeven. Een stukje draven? Daar had ze eigenlijk wel zin in. Dan kon ze weer haar benen strekken en nu met gezelschap. Ze deed het vaak niet omdat ze in haar eentje was, maar ze vond het altijd leuk om even haar energie kwijt te raken aan draven en een galopje. "Ja tuurlijk, leuk!" zei ze tegen hem terwijl ze grijnsde. Vanuit halt ging ze over in draf en ging nog behoorlijk snel voor een pony met korte beentjes. Caspian kon haar natuurlijk makkelijk bijhouden. Al die tijd stond er een grijns op haar gezicht geplakt die er voorlopig niet meer afging. Wat was dat fijn zeg.

Caspian was blij dat Mercury instemde met zijn voorstel en hij zag dat ze gelijk vanuit halt in draf ging en hij schoot haar achterna, Mercury was snel voor de lengte van haar beentjes vond Caspian, maar hij kon haar nog steeds makkelijk bijhouden. Caspian hield hiervan: gewoon een stukje draven met de wind door zijn manen, hij ademde diep in en genoot van de zuivere lucht zonder de vervuiling van mensen Hier was hij echt op zijn plek. Caspian keek naar Mercury en vroeg: 'Zullen we een stukje galopperen?' Toen keek Caspian weer voor zich en zag dat er een smal stroompje aan kwam, een rustig kabbelend beekje dus hij versnelde en toen hij bij het beekje kwam sprong hij erover heen, hij was even los van de zwaarte kracht en kwam daarna weer neer, toen hij neerkwam minderrde hij vaart en wachtte tot Mercury weer bij hem was.

Eigenlijk nog voor Caspian zijn vraag gesteld had zat hij al in galop. Mercury kon dus ook nog niet antwoorden maar ze had toch ja gezegd. Ze volgde hem in galop en over het beekje. Ze hield van springen. Vooral over boomstammetjes en beekjes zoals deze.Altijd als ze ze op haar pad tegenkwam dan sprong ze er overheen. Heerlijk. Ze bleef doorgalopperen toen ze over het beekje waren. Haar lange manen wapperden in de wind die de snelheid met zich meebracht. Haar oortjes gingen spits van achteren naar voren en weer terug. Ze galoppeerde weer naast Caspian en toen kwam er een vraag opborrelen. " Is het goed als we een tijdje bij elkaar blijven? Ik bedoel... we zitten misschien niet in dezelfde kudde,maar als gezelschap?"

Caspian zag dat Mercury alweer naast hem kwam en hij paste zijn tempo aan aan haar tempo, Caspian schrok een beetje toen ze opeens een vraag stelde, hij was zo aan het genieten van het gewoon even een stukje galopperen dat hij geen vragen verwcht had maar hij herstelde zich snel. "Is het goed als we een tijdje bij elkaar blijven? Ik bedoel... we zitten misschien niet in dezelfde kudde,maar als gezelschap?" Vroeg Mercury, Caspian dacht na; zou deze merrie hem mischien leuk vnden...., maar die gedachte schudde Caspian snel uit zijn hoofd als dat echt zo was zou hij haar wel vertellen dat White al zijn partner was maar alleen als zij zou zeggen dat ze hem leuk vond. Caspian keek naar mercury en antwoorde: 'Ik weet niet hoelang White van plan is in dit gebied te blijven, en ik weet niet of ik stars terug moet naar de kudde' antwoorde Caspian vriendelijk en hij keek zjn vriendin aan 'Maar zolang ik tijd heb vind ik het prima'

Mercury was wel blij toen ze zijn antwoord hoorde. "Ja, ik weet ook niet hoelang Flame van plan is om in dit gebied te blijven, maar volgens mij nog wel een poosje. Dan hoef ik tenminste niet weer weken opzoek naar een beetje gezelschap. Ik werd er echt gek van en ik had de moed al bijna opgegeven." Ze grinnikte terwijl ze stevig door galoppeerde. Ze minderde wel wat vaart want ze waren wat afgebogen en ze galoppeerden nog steeds langs het beekje. Ze begon eigenlijk wel wat dorst te krijgen. Ze had niet gedronken voor ze weg gingen. Misschien was dat niet zo handig geweest. Ze ging over in draf en even later in stap. Op een goed punt liet ze haar hals naar beneden zakken. Het water voelde lekker koel aan tegen haar neusje.

Caspian keek naar Mercury en zei antwoorde: "Ja, ik weet ook niet hoelang Flame van plan is om in dit gebied te blijven, maar volgens mij nog wel een poosje. Dan hoef ik tenminste niet weer weken opzoek naar een beetje gezelschap. Ik werd er echt gek van en ik had de moed al bijna opgegeven." Ze grinnikte en Caspian keek haar verbaasd aan, toen begon ze plotseling aard te minderen en Caspian deed dat ook, toen gingen ze in stap en toen stond Mercury opeens helemaal stil en Mercury begon uit hetr beekje te drinken, Caspian volgde haar voorbeeld en zei toen hij klaar was met drinken zei hij: 'Hou je van het leven als wild paard?' en hij keek haar aan.

De vraag die ze te horen kreeg verbaasde haar wel. Meer omdat ze hem niet verwacht had. "Ja, dat bevalt me wel. Maar ja, ik weet niet hoe het is om bij de mensen te leven. Ik ben gewoon niet anders gewend" Ze glimlachte en stopte met drinken. Ze was nu wel weer genoeg bijgevuld met water. Ze wist bijna zeker dat ze straks weer verder zouden gaan en het was geen pretje om met een klotsende maag te galopperen. Wel nam ze nog wat van het gras dat naast het beekje stond en keek Caspian toen aan. "Welk leven beviel jou meer? Bij de mensen of in de vrijheid?"

Mercury leek verbaasd bij het horen van Caspian's vraag "Ja, dat bevalt me wel. Maar ja, ik weet niet hoe het is om bij de mensen te leven. Ik ben gewoon niet anders gewend" antwoorde ze. Caspian knikte en hij werd weer verbaasd door haar vraag namelijk: "Welk leven beviel jou meer? Bij de mensen of in de vrijheid?" Caspian hoefde niet eens na te denken over het antwoord en antwoorde meteen: 'Vrijheid, want het verschil is niet groot behalve dat je hietr gezelschap hebt en daar niet en dat je daar de hele dag in een klein hokje wat ze stal noemen, in een omgrensd klein grasveld of er zit iemand op je rug, Daar an je geen eigen keuzes maken en hier wel' Caspian nam net als Mercury een hapje gras en keek haar aan.

"Lijkt me erg vervelend als er gezegd word wat je moet doen. Hoewel het op sommige momenten vast wel handig kan zijn. Maarja, ook weer niet want daar heb ik Flame voor, die leid me bij het gevaar weg. Ergens ben ik daar wel blij mee, want als ik in mijn eentje was, zou ik echt niet weten wat ik zou moeten doen" Ze grijnsde en zag dat Caspian haar aankeek. "Hier blijven of verdergaan?" vroeg ze uiteindelijk. Ze vond het eigenlijk wel prima om hier te blijven. Er was water vanuit het beekje en voldoende gras van het veld.

"Lijkt me erg vervelend als er gezegd word wat je moet doen. Hoewel het op sommige momenten vast wel handig kan zijn. Maarja, ook weer niet want daar heb ik Flame voor, die leid me bij het gevaar weg. Ergens ben ik daar wel blij mee, want als ik in mijn eentje was, zou ik echt niet weten wat ik zou moeten doen" Zei Mercury en Caspian nam net als haar nog een hapje gras daarna antwoorde hij: 'Je kreeg ook een soort metalen staaf in je mond en dat deed pijn want dan zat er een toutje aan en daar trokken die mensen aan, of had ik dat al verteld?' Caspian keek naar de lucht, waarom wist hij niet maar als hij omhoog keek werd hij verblind door de zon dus keek hij maar weer naar het gras "Hier blijven of verdergaan?" vroeg Mercury, en Caspian antwoorde: 'Het maakt mij niet zoveel uit, beslis jij maar' Want dadelijk wou zij lioever weggaan en hij zou blijven en dan was hij zijn nieuwe vriendin alweer kwijt en dat wou hij niet.