Omdat Botan niet kon wachten met RPG'en...

Botan sprong uit de struiken en rende een grote open weide op. Hij versnelde zijn pas tot een volle rengalop en overbrugde de afstand op dit grasveld zo snel als zijn sterke benen aankonden. Hij voelde hoe de wind aan zijn manen trok en in zijn gezicht blies. Een heerlijk gevoel van vrijheid overmande hem en deed hem nog sneller rennen dan hij al deed. Botan gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en hinnikte luidruchtig, op het moment maakte hij zich geen zorgen over wat andere paarden en pony's van hem zouden denken. Hij gaf zich soms heel even een momentje om zichzelf te zijn, zijn energie kwijt te zijn en te doen wat hij fijn vond. Als anderen zich aan hem stoorden kwamen ze dat maar persoonlijk melden. En voor aggresieve paarden en pony's was Botan niet bang. Hij was een grote sterke gezonde fries, zware spieren rolden onder zijn huid; het leven in het wild had hem sterk gemaakt. Hij had geleerd zijn eigen boontjes te doppen, sterk te zijn, niet op te geven... Als iemand Botan zou aanvallen zou hij het zien als een uitdaging en niet als een bedreiging.
Een luid gekraak trok Botan plotseling uit zijn roes. Hij stopte als in een reflex en zijn hoeven maakte diepe sporen in het tere gras. Hij keek op naar een stel bosjes die aan de rand van een bos grensden en zijn oren spitsten zich. Wie of wat was dat? Nieuwsgierig maar behoedzaam ging Botan er op af.

Damona stapte door het gras, en snoof. Ze ontblootte haar tanden naar een reiger, ''Zout op,'' snauwde ze naar de reiger. De reiger vloog weg, Damona glimlachte. Wat zeldzaam was, bij haar. ''Dat is beter,'' zei ze. En ging grazen. Ze at met genoegen, maar toen ze een andere geur rook. Keek ze op, en zag een zwart paard aankomen. ''Wat moet die?''dacht Damona in zichzelf. En kwam te voorschijn, ''Wat mot je,'' snauwde ze. En schraapte met haar hoeven over de grond. Als die pony maar ook een ding verkeerd doet. Zal Damona hem eens iets laten zien. Alle hoeken van PW, en ook de kanten erbij. Damona gooide haar hoofd in de lucht, en keek uitdagend naar de fries. Hij was misschien grote, Damona kon prima vechten. Ze kan best een groot paard verslaan. Alleen door wil, zal dit paard wil hebben? Of is het eigenlijk een bangebroek? Damona glimlachte vals. ''Pas op je zelf. Want ga je over mij grens,'' zei Damona. ''Dan zie je alle hoeken van PW.'' Damona dreigde. Ze steigerde even, en bokte. Aanvallen deed ze nog niet. Maar uiteindelijk beet ze de fries in zijn nek. Ze proefde het bloed. Ze liet weer los, en keek naar de fries. ''Ik heb je gewaarschuwt,'' zei ze.