A new day

Blizzard hinnikte één keer en draafde toen over het pad. Het pad zag er nogal sneeuwachtig uit. Blizzard voelde haar hoeven glijden. Ze hinnikte even, steigerde en keek toen naar enkele rotsen. Heel het pad lag onder de sneeuw. Blizzard keek om. Ze had Black, haar leider, nog niet gezien en de rest van haar kudde eigenlijk ook niet. Ach, wat maakte het ook uit? Een keertje afgezonderd van de groep deed ook niet alle wonden openscheuren. Ze hinnikte nogmaals. Haar steigerkunsten kon ze hier wel uitbreiden, alleen moest ze uitkijken met al dat witte spul, sneeuw genaamd. Een gehele, uitgerekte vlakte breidde zich voor haar zichtsveld uit en Blizzard kon het niet laten om haar sterke hoeven over dit grind te laten gaan. Nou ja... Grind? Je kon het meer een ijsvlakte noemen. Blizzard hinnikte uitgelaten en rende over het veld. Ze liet zich op haar achterpoten zakken en steigerde weer. Deze keer viel ze bijna achteruit. Nog net niet. Ze landde weer op haar hoeven. Haar naam was er precies voor om te laten zien dat ze het hier leuk vond. Blizzard... Ze vond het zelf wel een coole naam. En hun kudde, genaamd de Donder kudde, leek niet veel van sneeuw te houden, maar Blizzard vond sneeuw geweldig. Daar kon ze, als ze viel, toch zacht op vallen en tegelijkertijd ook sterk haar steigerkunsten beoefenen. Maar een warm strandje vond ze ook niet erg. Maar die lag hier kilometers vandaag. Zin om daarnaartoe te gaan had ze trouwens toch niet. Het was hier trouwens nog leuk ook. Ze liet zich vallen op haar zij en beet aan haar flank. Die jeukte dankzij de vliegjes die daar op en af vlogen. Blizzard draaide haar kop met één snelle beweging naar rechts. Ze dacht even dat ze het draven van poten gehoord had, maar dat zou wel weer niet. Ze had wel vaker het gevoel dat iemand haar bekeek. Het engste was, dat dan meestal een paard van een kudde verscheen. Blizzard vroeg zich af welk ander paard nog van sneeuw hield, naast haar dan. Blizzard hield al van sneeuw van toen ze klein was. Ze ging altijd van haar moeder weg, hierheen, om een likje van het sneeuw te nemen. Blizzard liet een genietend geluid horen, steigerde deze keer hoger dan de andere keren, liet zich vallen en legde zich neer.

&Flame

Flame draafde rustig door. Hij was van plan om naar de snowy mountains te gaan en dan zou hij daar wel weer zien hoe het verder moest, maar hij had wel een beetje zin in de koelte van de sneeuw. Hij versnelde zijn pas en het duurde gelukkig niet lang voor hij de sneeuw al voor zich zag beginnen. Hij was er dan nog niet, maar als hij zijn ogen sloot leek hij de sneeuw nu al te kunnen voelen. Hij opende zijn ogen en zag dat hij de verkeerde richting uit was gegaan. Dat was niet heel handig geweest merkte hij, maar dat maakte nou ook weer niet uit. Hij vertraagde zijn pas en zette voorzichtig eerst één hoef op de sneeuw en toen dat mee leek te vallen ging hij verder. Hij begon te draven en voelde de sneeuw om hem heen opstuiven. Hij kwam steeds verder in de bergen terecht toen hij plotseling een geluid hoorde. Hij luisterde nog een keer goed en bedacht dat het wel van een paard moest komen, misschien kon hij er naartoe gaan en dan zou hij hier niet alleen zijn, ook al zou hem dat niet heel veel uitmaken. Het duurde niet lang voor hij een paard in het oog kreeg en hij herkende de merrie als Blizzard. Hij was blij dat zij het was en niet één van de andere paarden. Hij begon naar haar toe te lopen. "hey, Blizzard." Zei hij en kwam nog wat dichterbij.