Hinnik aan Flame

Mercury liep wat rond en bleef hangen op de plek waar een mooi meer te zien was. Het wateroppervlak schitterde in de glinsteringen van de zonnestralen. De rede dat ze hier was gekomen om naar Flame te zoeken. /ze wilde wat meer over hem te weten komen. .misschien was hij wel haar kuddeleider, maar toch kenden ze elkaar nog niet zo goed. .waarom ze dan juist naar het meer toe gekomen was? Dat wist ze niet. Ze was niet echt bepaald opzoek naar een plek, maar ja, als je aanstranden op een mooie en interessante plek dan bleef je er toch wel even hangen? Ze besloot om eerst even wat te drinken en te eten en te genieten van dit gebied voor ze haar gezelschap ging delen met Flame. Tenminste, gezelschap... Ze was nu weer in haar eentje. Ze kwam net bij Caspian vandaan. Een hengst waar ze goed mee kon opschieten. Ze beschouwde hem als een vriend. Gewoon een vriend. Het was gezellig met hem, net wat ze had gezocht toen ze hier voor het eerst was. Ze heeft weken lang alleen rond gezwerft en alleen maar paarden tegengekomen die al in groot gezelschap waren of paarden die niet op haar zaten te wachten. .het was een soort van opluchting geweest toen ze Caspian tegenkwam en dat hij wel bij haar wilde blijven. Ze boog haar hals naar het water toe en liet eerst haar neusje door het water glijden voor ze een paar slokken nam. Het water was best warm, eigenlijk niet lekker om te drinken, maar ze had dorst, en dus geen keus. Het gras daarentegen was wel lekker. Het was groen en lekker sappig. Toen ze haar maag gevuld was vond ze dat het tijd werd om Flame erbij te roepen. Stiekem verlangde ze wel een beetje naar hem. Ze had hem al een paar keer eerder gezien met de kudde en telkens was het gezellig en voelde ze zich opgelaten bij hem in de buurt. Een vreemd gevoel, was dat. Ze keek om zich heen en zag een klein laag heuveltje. Een betere plek kon toch niet, om iemand te roepen? Dan stond je net wat hoger dan de rest en had je dus het optimale uitzicht. Ze draafde erheen zich nauwelijks bewust van het briesje dat haar lange manen op deed waaien. Toen ze eenmaal op de heuvel stond gooide deed haar hals omhoog en hinnikte luid en nadrukkelijk om Flame. Zo wist ze tenminste zeker dat alleen Flame op kwam dagen. Nu had ze even geen andere paarden nodig.

[&Flame]

Flame draafde rustig over het veld. Hij had niet echt een bestemming waar hij naartoe wilde gaan, maar hij zou wel zien waar hij uit zou komen. Ook al wist hij wel een beetje waar hij naartoe ging, toch vond hij het leuker om gewoon een beetje rond te draven en dan wel te zien waar hij terecht kwam. Hij versnelde zijn pas even naar een galop en ging zo een stukje verder. Uiteindelijk stopte hij even en begon wat gras te eten. Hij had eigenlijk ook wel dorst gekregen en hij wist dat hij in de buurt was van het meer, dus misschien kon hij daar naartoe gaan om wat van het water te drinken. Ook al was dat water best wel warm op dit moment en dan zou het niet zo lekker zijn, maar alle andere grote waterbronnen waren verder bij hem vandaan, dus kon hij toch beter naar het meer gaan. Hij spitste zijn oren. Had hij het nou goed gehoord? Hij luisterde nog een keer goed. Ja, hij wist het zeker, iemand riep om hem en het kwam uit de richting van het meer. Hij bepaalde de juiste richting, want het meer was niet klein en hij zou zomaar mis kunnen zitten als hij er naartoe ging zonder eerst de richting te bepalen. Nadat hij de richting had bepaald begon hij te draven in die richting. Het duurde niet lang voor hij het meer en een paard op een kleine heuvel zag staan. Eerst herkende hij het paard nog niet, maar naarmate hij dichterbij kwam begon hij de kleuren te onderscheiden en wist hij dat het Mercury was. Hij liep naar haar toe. Hij wist bijna wel zeker dat zij het was geweest die hem had geroepen. "Hallo Mercury." Zei hij toen hij bij haar aan was gekomen. "Waarom riep je mij?" Vroeg hij beleefd, want hij wilde niemand boos maken, want hij had geen zin in een ruzie nu. Hij bleef staan en wachtte rustig op haar antwoord. Hij wist niet goed wat hij moest verwachten, maar hij zou het wel merken.

Ze hoefde niet lang te wachten op Flame. Na een paar minuten kwam hij al aandraven. Mercury liep het heuveltje af en liep hem tegemoet. "Hee Flame. Ik hoop niet dat ik je van iets belangrijks afgehouden heb, maar ik wilde eigenlijk wat meer van je te weten komen" Ze glimlachte naar hem en ging toen weer verder. "Je bent misschien wel mijn leider, maar eigenlijk kennen we elkaar nog niet zo heel erg goed. Ehm, ik wil niet aandringen hoor, maar is het goed als we een tijdje samen blijven? Dan kunnen we elkaar een beetje leren kennen..." Als haar lichaam niet bedekt was met palomino kleurige haartjes dan kon je haar zien blozen. Ze hield er eigenlijk niet van om aan iemand te vragen of ze een poosje samen konden blijven, maar ja, het was misschien nu wel het beste. Het leek nu ook wel wat moeilijker. Bij Caspian had ze er geen moeite mee gehad. Zou het komen door het gevoel dat ze had telkens als ze bij Flame in de buurt was? Ze wist het niet, maar misschien kwam ze er snel genoeg achter. Ze keek Flame aan en glimlachte naar hem. Ergens hoopte ze dat hij ja zou zeggen, en ze hoopte niet dat hij nee zou zeggen. Ze hield er niet van om paarden bij wie ze in een kudde zat niet zo goed kende. Caspian kende ze beter, en hij zat niet eens in dezelfde kudde. Wat klopt hier niet? Ze lachte in haar zelf om die gedachte maar ze bleef Flame wel glimlachend aankijken.

Flame wachtte rustig op een antwoord. Hij was hopelijk niet te onbeleefd geweest tegenover haar, want hij kende haar ook nog niet zo heel goed. Maar misschien zou hij wel wat meer over haar te weten komen. "Hee Flame. Ik hoop niet dat ik je van iets belangrijks afgehouden heb, maar ik wilde eigenlijk wat meer van je te weten komen" Zei Mercury. Flame keek haar even aan. Ze wilde ook meer over hem te weten komen, misschien was het ook logisch, want hij wist niet veel over haar en zij dan natuurlijk ook niet veel over hem. "Ik was niet echt iets belangrijks aan het doen." Zei hij. Hij was inderdaad eigenlijk op helemaal niks bijzonders uit geweest en dat was hij nu nog steeds niet van plan, dus ze hield hem nergens voor tegen en het zou hem anders nog niet zo heel veel uitmaken, want een keer ergens te laat komen kon altijd gebeuren. Er konden altijd hindernissen zijn onderweg en dan duurde het altijd langer. "Je bent misschien wel mijn leider, maar eigenlijk kennen we elkaar nog niet zo heel erg goed. Ehm, ik wil niet aandringen hoor, maar is het goed als we een tijdje samen blijven? Dan kunnen we elkaar een beetje leren kennen..." Zei Mercury. Hij had even van haar weggekeken toen hij in gedachten verzonken was, maar nu keek hij weer naar haar. Het was misschien wel handiger als hij meer dingen wist over de paarden in zijn kudde, dus misschien was het helemaal wel niet zo'n slecht idee om een tijdje met elkaar op te trekken en wat kon het nou eigenlijk kwaad als ze een tijdje bij elkaar waren? Volgens hem kon er niet echt iets gebeuren, dus hij zou er geen bezwaar tegen hebben. "Ik vind het wel goed." Antwoordde hij en wachtte op de reactie van Mercury.

Mercury keek hem weer glimlachend aan toen hij zei dat hij wel een poosje bij elkaar wilde blijven. Ze was er eigenlijk best opgelucht over. Wat als hij nee had gezegd? Was ze dan gewoon weggelopen terug nar Caspian of had ze hem proberen over te halen. Waarschijnlijk dat eerste, ze was niet zo'n flap-uit. "Fijn. Ehh, zal ik maar eerst wat over mezelf vertellen? Okee, ik ben in een kudde geboren. Mijn vader Spartan, was de kuddeleider en mijn moeder, Cayen, tsja, dat was gewoon mijn moeder en alfamerrie. Toen ik twee jaar oud was begon ik het leven in de kudde me een beetje te vervelen. Hoewel ik veel gezag had omdat ik toen het oudste veulen van Spartan was had ik het gevoel alsof ik niet gewenst was, deels door mijn eigen moeder. Toen ben ik uit de kudde gestapt en ben ik mijn eigen leven gaan volgen. Maar omdat ik al die tijd in de kudde geleefd had en eigenlijk iedereen daar kende had ik niet geleerd om op vreemde paarden af te stappen. Ik was dus erg eenzaam en daarom wilde ik weer terug de kudde in. Ik ging opzoek naar de kudde hoewel ik wist dat het onbegonnen werk was. Mijn vader hanteerde namelijk een vaste regel: Eens eruit, altijd eruit. Ik vond ze wel, maar ik kwam er gewoonweg niet meer in. Toen besloot ik om maar heel ver bij ze vandaan te gaan. Want elke keer als ik hun geur rook, de geluiden hoorde van hun denderende hoeven dan voelde ik een soort pijn vanbinnen. Dus toen ben ik hier gekomen, ben ik in jou kudde beland, heb mijn verlegenheid opzijgezet en gevraagd om gezelschap en sta ik hier nu tegenover jou." Ze keek hem aan en ging toen weer verder. "Misschien heeft het niet veel bijzondere inhoud, maar het geeft wel een beetje aan hoe ik ben. Redelijk verlegen maar wel vriendelijk. En tamelijk gevoelig" voegde ze er nog gauw achteraan. Want ja, ze was gevoelig. Misschien ervoer andere paarden het anders, maar zij wist wel beter.