Fijn!

Blizzard schudde haar kop en haar manen waaiden heen en weer. Blizzard hinnikte en steigerde, zoals ze wel vaker deed. Als ze een veulen in haar buik zou hebben, zou die er zo uitvliegen, als ze niet uitkeek. Blizzard liet haar kop opzij zakken. Niet om de ruimte om zich heen te bekijken, zoals velen dachten, maar om haar nekspieren te laten ontspannen. Nu keek ze weer de andere kant uit. Ze voelde een bot kraken en hinnikte. Dit was fijn! Ze had zin om haar hoeven over dat gras te laten draven. Ze was tenslotte niet voor niets een paard die dat graag wou. Ze keek opzij. Ze had niemand van de kudde gezien? Ze zou ze wel wat beter in het oog mogen houden. Maar als ze eenmaal plezier had, dan lette ze er niet zo goed op. Wel scherp natuurlijk, maar niet echt dat ze bij het kleinste probleem meteen al naast een paard stond. Nee, dat wou ze trouwens ook helemaal niet. Ze wou dat de rest van de kudde izch mooi konden ontspannen. Blizzard liet haar blik eerst naar links en toen naar rechts glijden. Deze keer wel om de ruimte rond zich heen te bestuderen. Ze liet haar hoeven zich zachtjes voortdraven over het heerlijke gras. Het duurde echter niet langer voordat ze in galop vooruit ging. Ze hinnikte hard en steigerde. Haar achterpoten hadden, net zoals altijd, bijna de grip verloren, maar Blizzard kon haar evenwicht altijd nog net bewaren. Dat was ook deels haar eigen schuld, omdat ze zo ver achteruit boog als zij steigerde. Maar nu trok zij zich er zelfs helemaal niks van aan, ook al deed haar hart dat wel. Die klopte in haar keel en leek elk moment een weg naar buiten te zoeken. Blizzard liet haar blik over de heuvels glijden. Jeetje, veel zin had ze om daarnaartoe te gaan. Veel paarden zouden dit hier fantastisch hebben gevonden. Dat, omdat dit ook zo'n mooie plek was. Ze keek opzij naar de heuvels en kon de drang toen niet meer bedwingen. Ze rende zo snel ze kon richting de berg en begon daar een moeizame tocht naar boven, ook al zag je dat vanaf de buitenkant niet. Maar inwendig voelde Blizzard hoe haar spieren pijn deden om de gehele berg moeiteloos te beklimmen. Dat ging echter niet. Ze was dan ook binnen een paar minuten boven en liet haar blik vanaf die heuvel over het grasveld gaan. Dat was een prachtig uitzicht. Het was hartstikke groen en overal waar je keek, was er gras en bergen te zien. Blizzard's manen waaide mee met de wind. Om deze extra stimulering te geven, schudde Blizzard krachtig met haar kop en hief haar voorpoten een klein beetje van de grond af. Ze was dan wel de alfamerrie, maar dat weerhield haar er nooit van om is lekker te genieten van al het leven om haar heen. Ze liet zich een beetje zakken en begon te grazen. Haar tong voelde het zachte, kietelende gras in haar mond en Blizzard slikte het door. Het zakte moeiteloos door haar keel en Blizzard ging even met haar poot over het gras, kijkend naar verse stukjes om op te eten.

Vrij voor iedereen!

Sundance renden in volle galop over het gras. Ze stopten om wat te grazen. Sundence keek eens goed om zich en zag toen boven op een heuvel een paad staan. Ze was neiuwscierig en liep ernaar toe. De merrie zocht naar een stukje vers gras. 'Hoi, wie ben jij?' Vroeg sundance nieuwschierig. Ondertussen nam ze een grote hap vers gras. 'Zit jij in een kudde of zwerf je vrij rond?' Vroeg ze er vrijwel meteen achteraan. Sundance renden de heuvel af in de hoop dat de merrie haar volgden. Stiekem hoopte sundance dat ze vrienden zouden worden en dat dat zou kunnen. Ze was al een tijdje alleen geweest. Ze hoopte ook al een tijdje op een maatje maar het kwam er maar niet van. Ze zag vaak kuddes rond rennen en ze verlangden er dan naar om mee te kunnen rennen. Sundance liep naar een riviertje toe en begon te drinken. `ze wist nou niet of de merrie haar had gevolgd of niet. Ze wachten tot zeiets hoorden. Een teken dat de merrie was meegegaan of meschien was ze we niet meegegaan. Sundance bleef gespannen wachten.

Nocte had behoefte aan een nieuwe omgeving en aan wat vers gras, dus verliet hij in een snelle draf zijn kudde gebied. Op een gegeven moment rook hij een soort bron en dus boog hij af naar links en draafde over een uitgesleten paadje tussen twee rotsen door. Toen hij voor zich een vallei zag stopte hij even en keek enigszins wantrouwend om zich heen. Toen hij niks zag wat hij bedreigend vond brieste hij en sprong aan in een lichte galop. Zo rende hij de vallei in, recht op een plas water af. Hij stopte pas toen hij inmiddels al halverwege de plas was en begon toen pas te drinken. Nadat hij genoeg had, liep hij op zijn gemak de plas uit en zocht een lekker stukje gras op.

Hij wilde net een hap gras nemen toen hij het gedreun van hoeven op de zachte grond hoorde, er kwam een ander paard de heuvel af. Hij draaide zich om zodat hij de merrie beter kon bekijken. Zou ze, net als hij, enigszins eenzaam zijn en hopen op wat gezelschap? Misschien moet ik even gaan kijken of ze toevallig gezelschap wil, dacht hij bij zichzelf. Dus versnelde hij zijn pas toch een snelle stap en liep op de merrie af.

Eenmaal bij haar aangekomen aarzelde hij lichtjes, hij was nooit goed geweest in nieuwe paarden ontmoeten. Toch probeerde hij kennis te maken met haar: Hey, ik zag je van de heuvel afkomen en ik dacht, misschien wil je wat gezelschap? Alleen is ook maar zo alleen toch?:p zei hij. Hij hoopte dat ze hem niet zou uitlachen of hem zou negeren, hij was al zo slecht in gezelschap vinden.

Sundance stond benden toen er opeens een paard kwam aanlopen. 'Hey, ik zag je van de heuvel afkomen ik dacht, misschien wil je wat gezelschap? Alleen is ook maar zo alleen toch?' Vroeg de vreemden hengst aan haar. 'Nu je het zegt, eigelijk voel ik me best eenzaam ja. Ik ben al een tijdje alleen.' Zei sundance tegen de hengst. 'Hoe heet je iegelijk?' Vroeg ze meteen daarna. Sundance merkten dat de hengst het er moeilijk mee had. Dus zei ze voor de grap: 'Ik bijt heus niet hoor!' Sundance nam een grote hap gras en wachtte wat de hengst zou gaan doen. Sundance draaiden zich om en draafden naar een stukje waar wat meer gras was. Ze wist niet of de hengst haar zou volgen, dus bleef ze wel een beetje in de buurt waar de hengst stond. 'Zit jij in een kudde of zwerf je rond?' Vroeg sundance. Sundance wachten op antwoord.

Toen de merrie antwoord gaf en vriendelijk bleek te zijn, was hij enigszins opgelucht. Hij wilde net een hap gras nemen en was dus op de grond aan het snuffelen naar een lekker stukje, toen de merrie naar zijn naam vroeg. Dus hief hij zijn hoofd op en keek haar aan. 'Ik heet Nocturnus, maar mijn vrienden noemden mij vroeger Nocte, dat is een stuk korter', lachte hij kort. Hij liet zijn hoofd weer zakken en vond dan eindelijk een lekker stukje gras. Net toen hij het af wilde bijten maakte ze een grapje, of tenminste zo was het bedoeld. Het kwam alleen wat harder aan dan ze bedoeld had, had bracht oude herinneringen terug.

Hij schudde met zijn hoofd, enigszins geïrriteerd dat hij daar nu weer aan moest denken, het verleden moet je inmiddels toch eens kunnen laten rusten, dacht hij bij zichzelf.Vervolgens beet hij het stukje gras af en at het op, om niet te laten merken dat hij enigszins van slag af was door de grap.
Toen hij zijn hoofd weer omhoog deed stond de merrie een stukje verderop, dus sjokte hij op zijn gemak wat stappen naar haar toe, maar hij kwam niet heel dichtbij. Vervolgens vroeg de merrie of ik in een kudde zat, dus keek ik haar aan en vroeg me af waarom ze zo nieuwsgierig was. Maar ach, een paar vragen beantwoorden kon geen kwaad, dus antwoordde hij haar: 'Ik zit in de Shadow Kudde, Black is de alfamerrie van mijn kudde, je kent haar misschien wel', zei hij vriendelijk.

'Maar nu je dit van mij weet, vertel eens wat over jezelf? Ik weet je naam nog niet en volgens mij behoor jij niet tot een kudde of wel?', zei hij vriendelijk en enigszins nieuwsgierig. Hij had nog niet veel vrienden kunnen maken, hij was namelijk nog bijna niemand tegengekomen. En degene die hij wel tegenkwam was van een andere kudde, dus daar had hij nog niks aan. Afwachtend op haar antwoord nam hij nog een hapje gras en ging opzoek naar nog een ander lekker hapje gras toen ze niet meteen antwoord gaf.



ps; wil je misschien een beetje op je spelling letten? Dat leest wat fijner =) (zo is vreemden, vreemde, en merkten is merkte enz. =)) thankyou alvast;)!

Sundance begon maar meteen te vertellen. 'Mijn naam is sundance. En nee, ik kom niet uir een kudde. Ik zwerf al een tijdje alleen rond. Afentoe is het best saai om alleen te zijn, dus ik ben best toe aan een maatje! En als je nog een vraag hebt, vraag maar raak!' Gaf sundance als antwoord. Sundance zag haar moeder nog wel. Die bleef meestal op een plek, en anders kwam ze daar meestal weer terug. Eigelijk zou sundance haar moeder allang moeten verlaten. Maar bij haar was het anders. Zei zag haar moeder nu dus nog. Dat vertelde ze maar niet aan Nocte. En stiekem hoopte ze ook niet dat hij ernaar zou vragen. Sundance wachten of hij nog iets zou vragen.



(Sorry van de spelling! Spelling is niet mijn sterkste vak!)

Toen ze begon te vertellen tilde hij zijn hoofd op en keek naar haar terwijl ze vertelde. Toen ze klaar was glimlachte hij en zei: 'ik hoopte ook eigenlijk binnenkort een keer een maatje te vinden, het is een tijdlang best wel leeg geweest hier. Ik moet ook zeggen dat ik niet weet of er veel paarden in de Shadow kudde zitten, want ik heb er nog geen eentje gezien, behalve Black natuurlijk'. Hij glimlachte lichtjes.

Hij zag dat Sundance in gedachten was dus richtte hij zijn aandacht weer op zijn omgeving. Hij hoorde water klateren en kreeg een idee, dus keek hij haar aan en vroeg: Heb je zin om te gaan zwemmen? Of in ieder geval in het water te gaan staan?' Hij keek haar blij aan en deed al een paar stappen richting het meertje, maar keek toen om om te zien of ze kwam.

(geeft niet, ik probeer alleen maar te helpen )

Sundance luisterde naar zijn antwoord. 'Ik hoopte eigenlijk binnenkort een keer een maatje te vinden, het is een tijdlang best wel leeg geweest hier. Ik moet ook zeggen dat ik niet weet of er veel paarden in de Shadow kudde zitten, want ik heb er nog geen eentje gezien, behalven black natuurlijk.' Dat was zijn antwoord geweest. Later had hij gevraagd of ze mee wou gaan zwemmen. 'Ja, tuurlijk! Maar ik weet niet zeker of zwemmen gaat lukken messchien is het daar een beetje te ondiep voor. Zoals je al zei.' Zei sundance. Onderhand had hij al een paar stappen richting het meer gedaan. Hij keek om om te kijken of sundance mee kam. Sundance keek vol bewondering naar de goed gebouwde hengst. Zijn vacht glimden mooi in het zonlicht. Sundance besloot maar achter hem aan te lopen.

Toen ze even later in het water stonden zocht sundance naar een diep punt. Ze liep steeds meer de anderen kant op en toen ze nocte bijna niet meer zag werdt het opeens heel diep. 'Nocte! Ik heb een diep punt gevonden. Ze wist niet of nocte zou komen dus bleef ze staan. Ze nam even snel een slok van het water, en liep daarna naar de kant tot een punt waar ze goed kon rollen. Sundance begon te rollen en stond toen weer op, ze liep naar het punt waar ze net stond en keek toen in de richting van Nocte. Ze wist niet of hij nou dichter bij kwam of niet. Dus bleef ze wachten.

Toen hij haar antwoord hoorde dat ze kwam glimlachte hij en sprong aan in een soepel galopje en rende naar het meertje toe. Toen zijn hoeven het water raakte stopte hij en dronk eerst wat. Vervolgens liep hij het meer verder in en liet zich op een gegeven moment door zijn benen zakken om te gaan liggen in het water. Toen hoorde hij Sundance roepen dat ze een diep stuk gevonden had, dus hij stond op en liep naar haar toe. Hij zag hoe ze in het water rolde en glimlachte. Blijkbaar ben ik niet de enige die van water houd, dacht hij bij zichzelf.

Toen hij het meertje dieper voelde worden sprong hij naar voren en ging met een plons kopje onder. Hij bleef expres onder water en zwom vervolgens naar Sundance toe. Toen hij bij haar was kwam hij plotseling weer boven water en riep: 'boe'. Vervolgens lachte hij, hij genoot van het in het water zijn. Hij keek Sundance aan en zei 'kom, dan gaan we een stukje zwemmen. Vervolgens begon hij langzaam te zwemmen totdat hij zeker wist dat Sundance ook meekwam.

Sundance schrokvan een spontanen boe. Het was nocte. Ze keek hem aan. Hij was de enigen geweest die ooit goed naar haar luistert. Sundance begon gevoelens voor hem te krijgen. 'Kom, dan gaan we een stukje zwemmen. Zei nocte. Sundance schrok op uit haar gedachten en volgde hem. Toen ze aan het zwemmen waren zag sundance een groep anderen paarden. Ze wist dat nocte niet bij hun hoorden want het was geen kudde, en anders hadden ze elkaar wel geroepen. 'Zeg, moet jij niet treug naar je kudde? Niet dat ik wil dat je gaat! Jij bendt eigelijk.... Nou ja hoe zeg je dat, de enigen die goed naar mij luistert.' Zei sundance. Dat laatste kwam er wat raar uit maar ze hoopte dat nocte dat wel zou begrijpen. Sundance schaamde zich dus liep ze het water uit. Ze begon maar te grazen en keek achterom of nocte zou komen. Stiekem hoopte ze van wel, en ze hoopte ook dat hij niet terug naar zijn kudde moest. Het liefst bleef ze nog een hele lang tijd samen. Want anders was ze waarschijnlijk weer alleen. Daar had ze dus echt geen zin in! Maar ja. Hij zat nou eenmaal in een kudde en zei niet. En toch bleef ze hoopen. Diep diep van binnen had sundance gevoelens voor hem gekregen. En meschien zou dat langzamer hand wel omhoog komen.

Toen Nocte zag dat Sundance ook mee kwam met zwemmen ging hij iets sneller zwemmen, zo'n langzaam tempo vond hij maar niks. Op een gegeven moment bleef Sundance iets achter en hij keek om naar haar en hij zag hoe ze keek naar een groep paarden die aan de waterkant stonden te grazen. Hij zwom naar haar toe en keek haar aan toen ze vroeg of hij niet terug naar zijn kudde moest. Hij schudde zijn hoofd en zei geruststellend, omdat hij zag dat ze er wel enigszins mee zat: 'Nee hoor, ik denk niet dat ze momenteel erg bezig zijn met verder trekken of wat dan ook, bovendien heb ik Black in geen eeuwen gezien en als er iets was kwam ze dat altijd wel melden.'

Maar nu ze het erover had vroeg hij zich wel een beetje af of alles nog wel goed ging met Black en de kudde, aangezien ze elkaar al zo lang niet meer gesproken hadden. Ach het zal wel goed komen, dacht hij bij zichzelf. Terwijl hij in gedachten was geweest was Sundance het water uitgelopen en stond aan de kant te grazen, dus hij zwom tot hij weer kon lopen en sjokte vervolgens naar haar toe. Hij nam eerst een paar happen gras en toen keek hij haar aan, ze zat ergens mee, maar hij wist niet precies wat en hij durfde het ook eigenlijk niet te vragen. Dus nam hij weer een hap gras en zakte vervolgens door zijn benen om even te gaan rollen en om vervolgens in het zonnetje uit te rusten en op te drogen na het zwemmen.

Aurora liep voorzichtig een vallei binnen. Waar was ze? Het veulen had dorst. Maar haar moeder... Er kwamen tranen uit haar ogen. Haar moeder was dood. Ze had het zelf gezien! "Oh mamma, waarom was hij zo gemeen?" fluisterde ze, terweil ze naar de lucht keek. Bij het horen van twee andere paarden schuurde ze haar hoofd langs haar been en liep dichter naar ze toe. Het waren twee zwarte paarden, oh en nog een. Een donkerbruine, met een bles. Twee merries en een hengst. Allemaal ouder dan zij, maar niet slecht, dat zag ze. Ze raapte wat moed bijeen en liep naar de paarden toe. "Ehh. Hallo" zei ze verlegen. Ze keek naar de zwarte merrie. Ze was misschien ook wel een fries! "Ik ben Aurora, en jullie?" ze keek naar de zwarte merrie, de hengst en de andere bruine merrie.

Sundance keek op en zag een veulen staan. Waarschijnlijk was het ook een fries. Het veulentje had gevraagd hoe ze heten. 'Ik ben sundance en jij?' Vroeg sundance. Ze zag dat het veulentje bang was. 'Ik ben ook een fries.' Zei sundance. Sundance keek om naar nocte. Die ook naar het veulen stond te kijken. Sundance dee een stap naar voren en vroeg: 'Waar is jou mamma?' Sundance keek nog een goed naar het veulentje en had het gevoel dat ze haar kenden. 'Hoe oud ben jij? Ik heb het gevoel dat ik jou ken maar ik weet niet ,meschien was jou moeder een oude vriedin van mij. Hoe heette jou moeder? Sorry ik overspoel je met vragen.' Ze wachten wat het veulentje zou gaan doen.



(We zijn maar met z'n tweeen. Blizzard heeft nog niet gereageerd dat hij naar ons toe kwam dus hij is er nog niet! Zodra hij reageert is ie er! Ik probeer je alleen maar te helpen!)

Nocte lag lekker in het zonnetje met zijn ogen dicht toen hij hoeven hoorde aankomen en dus keek hij op. Er kwam een klein zwart veulentje aangelopen, ze zag er nogal schichtig uit. Hij stond op en schudde zich uit en keek vervolgens het veulen aan die zich voorstelde als Aurora. Vervolgens wachtte hij totdat Sundance klaar was met praten om zichzelf voor te stellen: 'Hoi, ik ben Nocturnus, maar zeg maar Nocte, dat is een stuk korter'. Hij glimlachte naar Aurora zodat ze zich een beetje op haar gemak zou voelen bij ons.

Toen Sundance ineens allerlei vragen aan Aurora voorstelde keek hij Sundance aan en dacht bij zichzelf: Volgens mij gaat dat een gevoelig plekje raken bij Aurora. Dus deed hij een stap naar voren en zei tegen Aurora: 'Volgens mij ben jij nieuw hier hé? We willen je het gebied wel even laten zien als je dat wilt?. Hij glimlachte vriendelijk en wachtte op haar antwoord. Terwijl hij wachtte nam hij een hap gras en zocht vervolgens naar een nieuw stukje lekker gras.

Sundance keek toe hoe nocte haar vebrak. Ze keek nog eens naar hem. Hij nam een hap gras. Sundance keerden zich om en zei tegen het veulen: 'Kom je dan laten we het gebied zien!' Onderweg hield sundance zich wat in zodat ze naast het veulentje kon lopen. 'Uhhh het spijt me van al die vragen, ik moet me wat beter inhouden. Maar waar is je moeder? Messchien kunnen we je helpen zoeken?' Zei sundance tegen het veulentje. Sundance stopten en keerden zich om. Ik wil toch wel weten waar dit veulentje vandaan komt, ik loop maar in de richting waar het veulentje vandaan kwam. Dacht sundance. Sundance twijfelde of nocte nu al zou merken dat ze weg was. Maar ze zou zo weer erug zijn. Sundance bleef zoeken en uiteindelijk zag ze vaag de sporen van het veulentje, gelukkig was het zand hier nog wat nattig. Ze volgden het en zag op een gegeven moment een paard op de grond liggen. Het was dood. Nee dat kan niet de moeder van het veulentje zijn, of wel? Dacht sundance. Sundance liep tyerug de vallei in en zag in de verte nocte met het veulen. Ze nam een enormen sprint. Terwijl haar haren voor haar ogen kwamen te ziten zag ze dat nocte zich omdraaiden. Sundance kreeg weer dat gevoel wat ze diep diep vanbinnen voor nocte voelden. Maar vogens mij voeld noct niks voor mij. Dacht sundance. Toen ze was aangekomen zei tegen nocte dat ze hem wou spreken. 'Nocte ik heb denk ik de moeder van het veulen gevonde. Maar die is dood.' Zei sundance in alle haast tegen hem.

Nocte wachtte op het antwoord van het veulen of ze wilde dat we haar de omgeving lieten zien en deed alvast een stap vooruit en keek toen weer naar het veulen om te zien of ze kwam. Toen Nocte omkeek was Sundance ineens weg, dus hij keek om zich heen om te zien waar ze heen was gegaan. Toen zag hij haar uiteindelijk met grote vaart naar hem toe komen rennen en hij keek enigszins verbaasd en dacht bij zichzelf: Waar is ze heen geweest en waarom heeft ze nu ineens zo'n haast om hierheen te komen?. Hij wachtte tot ze terug was en liet haar het verhaal doen van wat ze gevonden was. Daarna dacht hij na: Ik kan me niet voorstellen dat het echt de moeder van het veulen was. Vervolgens keek hij Sundance aan en zei zachtjes: Als het waar is wat je zegt, moet dat heel zwaar zijn voor het veulen. Maar ze heeft ons nog niks verteld, dus dat zal wel om een reden zijn denk ik. Misschien is het het beste om te wachten tot zij zover is om ons te vertellen wat er hand is en niet meteen het ergste te denken en aan te nemen dat haar moeder daar dood op de grond is. Ik denk dat we het aan het veulen moeten laten om ons in vertrouwen te nemen, of niet, als ze dat niet wil..

Vervolgens keek hij Sundance aan en zei: Ik vind het wel goed van je dat je het veulen wilt helpen en haar geschiedenis wilt weten, maar ik denk echt dat dit beter is zo en vervolgens glimlachte hij lief naar haar, hij wilde niet dat ze zich vervelend zou voelen door wat hij zei.

(ps; sundance, het is niet zo'n goed idee om ineens zo de geschiedenis van Aurora te verzinnen, dat soort verhalen worden vaak niet zo 1,2,3 uitgespeeld, maar dat duurt een tijd voor er achtergekomen word wat er nu echt aan de hand is. Bovendien loop je hiermee het risico dat het verhaal wat jij erbij bedacht heb, niet het verhaal is wat Aurora bedacht heeft en dat ze nu niet reageert op het bericht, omdat ze niet weet wat ze ermee aan moet dat ineens iemand anders haar verhaallijn in de war gooit, snap je? =) (tenzij jij zowel Sundance als Aurora speelt, maar mocht er een keer iets zijn met een ander die jij niet speelt, die vinden het over het algemeen niet zo leuk als jij ineens zo dat verhaal gaat verzinnen) maargoed, gewoon een advies =)).

Sundance vond het wel goed wat hij had gezegd. het zal allemaal wel. Dacht ze. Messchien had hij ook wel gelijk en moest ze zich er maar niet mee bemoeien. Sundance keek naar het veulentje, het veulentje zag er goed uit. 'Kom we gaan even wat drinken en uitrusten.' Zei ze. Ze liep zonder om te kijken naar het meertje. Sundance werd verdrietig. Zij zag haar ouders natuurlijk wel nog gewoon. Maar toch had ze zelf een stomme geschiedenis gehad. Ze wou er niet over nadenken. En daarom wou ze het veulen zo helpen. 'Sorry, ik ga heel even weg.'Zei ze. Ze gallopeerde zonder te wachtte op antwoord weg. Recht naar de plek waar haar ouders waren. Ze keek om zich heen maar zag ze niet. Hun groep was hier al een tijdje. Zij zaten wel in een kudde. Ze keek eens goed om zich heen, en besefte toen wat het beteknde. Hun groep wasd veder gereist. En haar ouders had het niet eens verteld. Ze waren gewoon weggegaan! zonder haar enegzins iet te zeggen. Ze renden terug. Ze stopte vlak voor nocte, maar zei niks. Ze liep rutig naar het veulen toe. Sorry, dat ik zomaar telkens weg ga. Drink maar lekker wat. 'Nocte, ik moet je even spreken.' Zei sundance.

(Ja goeie van dat geschiedenis gedoe, maar niet om hje tegen te spreken hoor. Maar ze had wel geschreven dat haar moeder was dood gegaan en dat ze dat had gezien. Dus inpresiepe zou het goed zijn. Maar hebt eigelijk ook wel gelijk hoor!!!!!!)

Nocte keek naar Sundance, ze leek ergens mee te zitten, maar blijkbaar wilde ze er (nog) niet over praten. Ze wist dat hij er voor haar zou zijn als ze iets kwijt wilde of het ergens over wilde hebben. Toch vond hij het niet fijn dat ze zo deed, ze sloot zich af voor hem en ook enigszins voor het veulen terwijl het veulen ook goed een stel vrienden kon gebruiken. Vrienden die ook eerlijk tegen haar waren en ook voor haar konden zorgen zodra dat nodig was.
Hij kek Sundance na terwijl ze naar het meertje liep om wat te drinken, hij had zo'n gevoel dat ze zelf ook niet wist wat ze moest doen, dus zonderde ze zich enigszins af. Tenminste, dat dacht hij. Hij had enigszins last van een dilemma, of hij haar nu even alleen zou laten of juist naar haar toe zou gaan om te vragen wat er was. Net toen hij besloten had om haar te vragen wat er was, zei ze dat ze heel even weg ging en rende ze weg.

Hij riep haar nog na: 'Sundance!, maar ze luisterde niet. Nou ja, dan niet, dan maar zodra ze terug komt, dacht hij bij zichzelf.
Hij liep naar het meertje en dronk zelf ook wat, vervolgens zocht hij een plekje met schaduw op en ging daar liggen, echt zin om iets te doen had hij nu toch ook niet meer.
Na een tijdje gelegen te hebben hoorde hij ineens hoeven naderen, hij keek op en zag dat Sundance weer aangerend kwam. Ze stopte vlak voor hem en hij keek haar aan met een vragende blik in zijn ogen. Zou ze nu dan eindelijk vertellen wat haar dwars zat?, dacht hij. Maar toen liep ze weer weg naar het veulen. Nocte was het zat om maar een beetje te hangen, dus stond hij op en schudde zich uit. Net toen hij wilde voorstellen wat actiefs te gaan doen kwam Sundance weer naar hem toe en zei dat ze hem wilde spreken. Hij knikte en zei: 'Dat kan, wat is er?' op een vriendelijke toon en hij keek haar enigszins vragend aan. Hij hoopte dat ze nu toch eindelijk kon zeggen wat haar zo dwars zat de hele tijd..